شفاعت به عنوان اصل و قانونی مسلم در میان شیعه و سنی پذیرفته شدہ است۔ «شفاعت» درلغت، به معنای «جفت» و در اصطلاح به معنای «درخواست بخشش و کمک به گنهکاران ازسوی شفیعان» است و شفاعت به دو نوع تکوینی و تشریعی قابل تقسیم است. آیات قرآنی دال بر شفاعت، تعارضی با یکدیگر نداشته، و همه آن ها بر این نکته تأکید دارند که شفاعت از آن خداست وعده ای از بندگان خاص خدا به اذن او حق شفاعت دارند۔ شفاعت در مورد افرادی صورت می گیرد که پیوند خود را بکلی با دین خدای متعال قطع نکردہ و قابلیت آن را دارند که، باوجود آلودگی به برخی گناھان، به برکت شفاعت شافعان بار دیگر مشمول رحمت حق شوند۔ منابع روایی شیعه و اهل سنت، اصل مشروعیت شفاعت را تثبیت کرده اند و این که شفاعت موجب از بین رفتن روحیه نا امیدی در گنهکاران و نیز ایجاد روحیه معنوی با شفیعان می شود وشفیعان روز قیامت عبارتند از: پیامبران، ملائکه، شهدا و علما؛ وهیچ یک از شبه های وهابیت در رد شفاعت شفیعان وارد نیست.
)